Ақын және музыкант Костя Павлов 1986 жылы 26 желтоқсанда Павлодар қаласында дүниеге келді. 1993-1995 жылдары Павлодар қаласының № 5 орта мектебінде, 1995-2003 жылдары № 42 орта мектепте білім алды.

2003 жылы мектепті бітіргеннен кейін Костя Павлодар қаласындағы Достық үйінің Украина ұлттық орталығының белсендісі ретінде Запорожье ұлттық университетіне (Украина, Запорожье қ.) оқуға жіберілді, бұл оқу орнын 2008 жылы тәмамдап психолог мамандығын алып шықты. Запорожье - Костя үшін екінші отанына айналды: ол университетті бітіргеннен кейін осы қалада 10 жыл, 2003 жылдан 2013 жылға дейін тұрды. Костяның өзі мен оның Запорожьедегі достарының естеліктеріне сәйкес, бұл оның өміріндегі ең жақсы жылдар болып саналды.

2013 жылы Костя Павлов өзінің сүйікті Запорожьесімен байланыс үзбей, Павлодарға оралады, алайда онда мезгіл-мезгілімен: 2015 жылдың жазында, сондай-ақ 2018 және 2019 жылдары қайта көшуге тырысады.

Оның 2020 жылғы 24 маусымдағы қайғылы қазасы тек туыстары, жақындары мен таныстары үшін ғана емес, сондай-ақ Павлодардың шығармашылық зиялылары үшін де ауыр соққы болды. Қаза туралы хабардан кейін ақынның құрметіне әлемнің түкпір-түкпірінде шырақтар жағылды: Костя Павлов, оның өлеңдері мен әндерін тек Павлодар мен Запорожьеде ғана емес, Киевте, Астанада, Новосібірде және Украинаның, Қазақстан мен Ресейдің басқа қалаларында, сондай-ақ Германияда, Польшада және АҚШ-та есте сақтап, жақсы көреді.

Костя Павловтың үш музыкалық альбомы өзі қайтыс болғаннан кейін әпкесі, әнші Ева Павлованың ықпалымен жарық көрді, олардың барлығын электронды сайттардан табуға болады. Сондай-ақ ақынның поэтикалық мұрасы бойынша жұмыс та жалғасын табуда, оның өлеңдер кітабын басып шығару дайындық үстінде. Костя Павловтың поэзиясын жинау, шығару және ұғыну, оған қоса, оның есімін әрдайым ардақтау оның туған-туыстары мен жақындарына, сондай-ақ оны білген және оның шығармашылығын өте қатты ұнатқан барлық  достары, таныстары және тыңдармандарына үлкен міндет болып қалады.

Костя Павлов - поэтикалық пейзаж және портрет суретшісі, бірақ сөздердің әдеттегі мағынасында емес. Костяның өлеңдерінде кейде Усолка пейзаждары кездеседі (балалық шағы мен өмірінің соңғы жылдары Костяның үйі орналасқан оңтүстіктен Павлодарды айналып өтетін Ертіс өзені Усолка жағасында өтті). Алайда пейзаж лирикасы Костяның ұтысы емес еді. Табиғаттың немесе өмірдің нақты суреттеріне ақын, әсіресе ерте өлеңдерінде онша қызығушылық танытпады. Костя Павловтың поэзиясындағы пейзаж - бұл романтикалық дүниетанымның лиризміне толы фантастикалық ландшафт. Романтизмге тән эскапиялық мотивтер оның өлеңдеріндегі ең сүйікті бірі болып табылады. Ақын поэзиясының лирикалық кейіпкері көбінесе бүліктен, айналадағы шындықтың ұятсыздығынан қашуға шақырады.

Костяның лирикасындағы үнемі қайталанатын бейнелер - теңіз, кеме, жұлдыз, арал. Бірақ ақынның шындыққа қарсы көзқарасы әдетте агрессивті емес. Костя Павловтың бүлікшіл лирикалық кейіпкері - эстетикалық және психикалық бүлік. Бұл әдемі, нәзік және жеке ерекшеліктің сұр түсті, өрескел және жалпыламаға қарама-қайшылығы. Костяның поэзиясы өзінің ең керемет ырғағында жанның акварельі болып табылады, ол романтикалық әңгімедегі қарақшы сияқты, толқынның үстінде бар жылдамдығымен келе жатқан фрегаттың ұшында тұрып, «сүйкімді жағалауды және көз тартарлық қашықтықты көреді». Тіпті Павлодардың индустриалды ауыл-аймақтарының сұр күндерінде Костя бұл «көз тартарлық қашықтықты» көрді және оны сөзбен суреттеп, оны басқаларға көрсеткісі келді.

Костя өлеңдерінің әділ бөлігі Запорожьедегі шығармашылық кезеңіне жатады. Оларда оның поэзиясының лирикалық кейіпкері қуанышты жасөспірім ретінде көрінеді, оның өмірі сансыз ғташықтардан, студенттік жазулардан және ұқыпсыз ақымақтықтан тұрады. Осы кезеңнің көптеген өлеңдері - мәңгілік 15-ке толған ересек бала жазғандай-эротикалық, жанжалды-революциялық, күн сәулелі. Ересек адамның денесіндегі баланың бейнесін, баланың дүниетанымын ересек өмірдің мәселелерінен сақтауға тырысып баққан Костя оны өмір салтында да және әрбір екінші өлеңінде де дәріптеп соңына дейін жеткізді.

Павлодарда Костя өзінің рухани жүдегенін ашық айтты, оны ол өз сөзінде де, жұмысында да жасырмады. Ол Запорожьені аңсап, өз талантын лайықты және жеткілікті түрде дамыта алмай, отанында қобалжудан зардап шекті. 

Осы тұрғыда өзіне пікірлес адамдарды іздеу Костя Павловты «Меркурий» (кейін «Новый Меркурий») әдеби клубына әкеледі, онда ол Илья Аргентум, Юлия Куркан, Дияр Машрапов, Дарья Лихачева, Александр Сироткинмен және Павлодардың басқа да жас ақындары мен жазушыларымен танысады. Біраз уақытқа ол 2010-шы жылдардағы Павлодардың әдеби өміріне араласады. Сонымен бірге ол «квартирниктерде» ән айтып,  «Скворечник» театр студиясына барып тұрды.

Ақын өмірінің соңғы жылдарындағы өлеңдерінде сөз ащылығы пайда болды: көңілсіздік мотивтері, «ақымақ ересектердің» өмірін бейнелейтін мәдени дамымаған провинцияның сұр көлемінен экзистенциалды қорқыныш, панельді көп қабатты үйлер сияқты бірдей нұсқадағы өнеркәсіптік сұрғылт, күнделікті өмір жалғасын тауып жатты. Онымен қоса Костяның қазасы алдындағы өлеңдердегі алаңдатарлық нота оның поэзиясы үшін жаңа суицидтік мотивті шақырды. Костя Павлов бұл әлемді 33 жасында тастап, ондаған жарияланбаған өлеңдерін қалдырды.

Шығармалар